Andrzej Szadkowski - tłumaczenia uwierzytelnione

[the_ad id="1243"]

Językoznawstwo

przez

W przepaści babcinej szafy znalazłem niepozorną książeczkę, wydaną w 1935 roku we Lwowie, nakładem Filomaty, autorstwa Jakuba Handela (o którym nawet Google zapomniały, więc nic nie mogę o nim napisać), która towarzyszyła mi przez wszystkie moje lata i – pewnie – w jakiś sposób mnie ukształtowała. Postanowiłem więc udostępnić ją wszystkim na tych stronach, w ramach kolejnych wpisów.

Jakub Handel – Dzieje Językoznawstwa – Wstęp

“Już w zaraniu myśli ludzkiej budzą się pierwsze problemy językoznawcze. Nic dziwnego: wszak znaczenie języka jest dla człowieka niezmiernie doniosłe, wprost olbrzymie, a rola, jaką mowa odgrywa w życiu społeczności, szczepu czy narodu lub choćby hordy czy gromady  niesłychanie  ważna. Wszak  język jest  „właściwą  ścianą  między  człowiekiem a zwierzęciem;  bez wytworzenia języka rozwój ludzkości byłby tylko w bardzo słabym stopniu możliwy”. (Rozwadowski).

Dlatego też już w zamierzchłej dobie pradziejów ludzkości nasuwać się musiały myślącym jednostkom takie pytania i zagadnienia językoznawcze, osobliwie glottogoniczne, jak np. ,,Dlaczego wszyscy ludzie nie mówią tym samym językiem?” – ,,Jak powstały pierwsze wyrazy?” – ,,Jaki zachodzi stosunek między danym przedmiotem, a oznaczającym go wyrazem?”  –  ,,Dlaczego  dana  rzecz czy dany przedmiot nazywa się tak, a nie inaczej?”

Takie i tym podobne pytania zadawali sobie, takie i tym podobne problemy rozwiązać usiłowali zarówno myśliciele żydowscy, jak filozofowie i historycy greccy, jak wreszcie mędrcy indyjscy.

Zwłaszcza etymologia podobnie jak była uprawiana lub raczej przygodnie traktowana czy stosowana w Biblii w księgach Starego Zakonu – osobliwie w dziedzinie imion własnych – tak też zaprzątała najtęższe umysły filozofów greckich. I ten właśnie fakt, że w starożytnej Grecji nie gramatycy „zawodowi”,  lecz filozofowie i sofiści zajmowali się kwestiami lingwistycznymi, roztrząsali zagadnienia językoznawcze – ten więc fakt odbił się niekorzystnie na losach językoznawstwa greckiego, a tym samym, rzec można, europejskiego. Filozofowie bowiem rzucili się od razu na najtrudniejsze i najzawilsze  problemy, zaczęli od zagadnień najogólniej­szych w rodzaju wyżej wspomnianych, zamiast ograniczyć się do skromnej  pracy opisywania faktów i zjawisk językowych, ich klasyfikowania i objaśnienia – krótko mówiąc, zamiast zadowolić się tą pracą, od której zacząć powinna, zacząć musi każda nauka indukcyjna, nauka w ścisłym znaczeniu tego wyrazu.

Językoznawstwo

przez

W przepaści babcinej szafy znalazłem niepozorną książeczkę, wydaną w 1935 roku we Lwowie, nakładem Filomaty, autorstwa Jakuba Handela (o którym nawet Google zapomniały, więc nic nie mogę o nim napisać), która towarzyszyła mi przez wszystkie moje lata i – pewnie – w jakiś sposób mnie ukształtowała. Postanowiłem więc udostępnić ją wszystkim na tych stronach, w ramach kolejnych wpisów.

Jakub Handel – Dzieje Językoznawstwa – Wstęp

“Już w zaraniu myśli ludzkiej budzą się pierwsze problemy językoznawcze. Nic dziwnego: wszak znaczenie języka jest dla człowieka niezmiernie doniosłe, wprost olbrzymie, a rola, jaką mowa odgrywa w życiu społeczności, szczepu czy narodu lub choćby hordy czy gromady  niesłychanie  ważna. Wszak  język jest  „właściwą  ścianą  między  człowiekiem a zwierzęciem;  bez wytworzenia języka rozwój ludzkości byłby tylko w bardzo słabym stopniu możliwy”. (Rozwadowski).

Dlatego też już w zamierzchłej dobie pradziejów ludzkości nasuwać się musiały myślącym jednostkom takie pytania i zagadnienia językoznawcze, osobliwie glottogoniczne, jak np. ,,Dlaczego wszyscy ludzie nie mówią tym samym językiem?” – ,,Jak powstały pierwsze wyrazy?” – ,,Jaki zachodzi stosunek między danym przedmiotem, a oznaczającym go wyrazem?”  –  ,,Dlaczego  dana  rzecz czy dany przedmiot nazywa się tak, a nie inaczej?”

Takie i tym podobne pytania zadawali sobie, takie i tym podobne problemy rozwiązać usiłowali zarówno myśliciele żydowscy, jak filozofowie i historycy greccy, jak wreszcie mędrcy indyjscy.

Zwłaszcza etymologia podobnie jak była uprawiana lub raczej przygodnie traktowana czy stosowana w Biblii w księgach Starego Zakonu – osobliwie w dziedzinie imion własnych – tak też zaprzątała najtęższe umysły filozofów greckich. I ten właśnie fakt, że w starożytnej Grecji nie gramatycy „zawodowi”,  lecz filozofowie i sofiści zajmowali się kwestiami lingwistycznymi, roztrząsali zagadnienia językoznawcze – ten więc fakt odbił się niekorzystnie na losach językoznawstwa greckiego, a tym samym, rzec można, europejskiego. Filozofowie bowiem rzucili się od razu na najtrudniejsze i najzawilsze  problemy, zaczęli od zagadnień najogólniej­szych w rodzaju wyżej wspomnianych, zamiast ograniczyć się do skromnej  pracy opisywania faktów i zjawisk językowych, ich klasyfikowania i objaśnienia – krótko mówiąc, zamiast zadowolić się tą pracą, od której zacząć powinna, zacząć musi każda nauka indukcyjna, nauka w ścisłym znaczeniu tego wyrazu.

Językoznawstwo

przez

W przepaści babcinej szafy znalazłem niepozorną książeczkę, wydaną w 1935 roku we Lwowie, nakładem Filomaty, autorstwa Jakuba Handela (o którym nawet Google zapomniały, więc nic nie mogę o nim napisać), która towarzyszyła mi przez wszystkie moje lata i – pewnie – w jakiś sposób mnie ukształtowała. Postanowiłem więc udostępnić ją wszystkim na tych stronach, w ramach kolejnych wpisów.

Jakub Handel – Dzieje Językoznawstwa – Wstęp

“Już w zaraniu myśli ludzkiej budzą się pierwsze problemy językoznawcze. Nic dziwnego: wszak znaczenie języka jest dla człowieka niezmiernie doniosłe, wprost olbrzymie, a rola, jaką mowa odgrywa w życiu społeczności, szczepu czy narodu lub choćby hordy czy gromady  niesłychanie  ważna. Wszak  język jest  „właściwą  ścianą  między  człowiekiem a zwierzęciem;  bez wytworzenia języka rozwój ludzkości byłby tylko w bardzo słabym stopniu możliwy”. (Rozwadowski).

Dlatego też już w zamierzchłej dobie pradziejów ludzkości nasuwać się musiały myślącym jednostkom takie pytania i zagadnienia językoznawcze, osobliwie glottogoniczne, jak np. ,,Dlaczego wszyscy ludzie nie mówią tym samym językiem?” – ,,Jak powstały pierwsze wyrazy?” – ,,Jaki zachodzi stosunek między danym przedmiotem, a oznaczającym go wyrazem?”  –  ,,Dlaczego  dana  rzecz czy dany przedmiot nazywa się tak, a nie inaczej?”

Takie i tym podobne pytania zadawali sobie, takie i tym podobne problemy rozwiązać usiłowali zarówno myśliciele żydowscy, jak filozofowie i historycy greccy, jak wreszcie mędrcy indyjscy.

Zwłaszcza etymologia podobnie jak była uprawiana lub raczej przygodnie traktowana czy stosowana w Biblii w księgach Starego Zakonu – osobliwie w dziedzinie imion własnych – tak też zaprzątała najtęższe umysły filozofów greckich. I ten właśnie fakt, że w starożytnej Grecji nie gramatycy „zawodowi”,  lecz filozofowie i sofiści zajmowali się kwestiami lingwistycznymi, roztrząsali zagadnienia językoznawcze – ten więc fakt odbił się niekorzystnie na losach językoznawstwa greckiego, a tym samym, rzec można, europejskiego. Filozofowie bowiem rzucili się od razu na najtrudniejsze i najzawilsze  problemy, zaczęli od zagadnień najogólniej­szych w rodzaju wyżej wspomnianych, zamiast ograniczyć się do skromnej  pracy opisywania faktów i zjawisk językowych, ich klasyfikowania i objaśnienia – krótko mówiąc, zamiast zadowolić się tą pracą, od której zacząć powinna, zacząć musi każda nauka indukcyjna, nauka w ścisłym znaczeniu tego wyrazu.

Językoznawstwo

przez

W przepaści babcinej szafy znalazłem niepozorną książeczkę, wydaną w 1935 roku we Lwowie, nakładem Filomaty, autorstwa Jakuba Handela (o którym nawet Google zapomniały, więc nic nie mogę o nim napisać), która towarzyszyła mi przez wszystkie moje lata i – pewnie – w jakiś sposób mnie ukształtowała. Postanowiłem więc udostępnić ją wszystkim na tych stronach, w ramach kolejnych wpisów.

Jakub Handel – Dzieje Językoznawstwa – Wstęp

“Już w zaraniu myśli ludzkiej budzą się pierwsze problemy językoznawcze. Nic dziwnego: wszak znaczenie języka jest dla człowieka niezmiernie doniosłe, wprost olbrzymie, a rola, jaką mowa odgrywa w życiu społeczności, szczepu czy narodu lub choćby hordy czy gromady  niesłychanie  ważna. Wszak  język jest  „właściwą  ścianą  między  człowiekiem a zwierzęciem;  bez wytworzenia języka rozwój ludzkości byłby tylko w bardzo słabym stopniu możliwy”. (Rozwadowski).

Dlatego też już w zamierzchłej dobie pradziejów ludzkości nasuwać się musiały myślącym jednostkom takie pytania i zagadnienia językoznawcze, osobliwie glottogoniczne, jak np. ,,Dlaczego wszyscy ludzie nie mówią tym samym językiem?” – ,,Jak powstały pierwsze wyrazy?” – ,,Jaki zachodzi stosunek między danym przedmiotem, a oznaczającym go wyrazem?”  –  ,,Dlaczego  dana  rzecz czy dany przedmiot nazywa się tak, a nie inaczej?”

Takie i tym podobne pytania zadawali sobie, takie i tym podobne problemy rozwiązać usiłowali zarówno myśliciele żydowscy, jak filozofowie i historycy greccy, jak wreszcie mędrcy indyjscy.

Zwłaszcza etymologia podobnie jak była uprawiana lub raczej przygodnie traktowana czy stosowana w Biblii w księgach Starego Zakonu – osobliwie w dziedzinie imion własnych – tak też zaprzątała najtęższe umysły filozofów greckich. I ten właśnie fakt, że w starożytnej Grecji nie gramatycy „zawodowi”,  lecz filozofowie i sofiści zajmowali się kwestiami lingwistycznymi, roztrząsali zagadnienia językoznawcze – ten więc fakt odbił się niekorzystnie na losach językoznawstwa greckiego, a tym samym, rzec można, europejskiego. Filozofowie bowiem rzucili się od razu na najtrudniejsze i najzawilsze  problemy, zaczęli od zagadnień najogólniej­szych w rodzaju wyżej wspomnianych, zamiast ograniczyć się do skromnej  pracy opisywania faktów i zjawisk językowych, ich klasyfikowania i objaśnienia – krótko mówiąc, zamiast zadowolić się tą pracą, od której zacząć powinna, zacząć musi każda nauka indukcyjna, nauka w ścisłym znaczeniu tego wyrazu.

Językoznawstwo

przez

W przepaści babcinej szafy znalazłem niepozorną książeczkę, wydaną w 1935 roku we Lwowie, nakładem Filomaty, autorstwa Jakuba Handela (o którym nawet Google zapomniały, więc nic nie mogę o nim napisać), która towarzyszyła mi przez wszystkie moje lata i – pewnie – w jakiś sposób mnie ukształtowała. Postanowiłem więc udostępnić ją wszystkim na tych stronach, w ramach kolejnych wpisów.

Jakub Handel – Dzieje Językoznawstwa – Wstęp

“Już w zaraniu myśli ludzkiej budzą się pierwsze problemy językoznawcze. Nic dziwnego: wszak znaczenie języka jest dla człowieka niezmiernie doniosłe, wprost olbrzymie, a rola, jaką mowa odgrywa w życiu społeczności, szczepu czy narodu lub choćby hordy czy gromady  niesłychanie  ważna. Wszak  język jest  „właściwą  ścianą  między  człowiekiem a zwierzęciem;  bez wytworzenia języka rozwój ludzkości byłby tylko w bardzo słabym stopniu możliwy”. (Rozwadowski).

Dlatego też już w zamierzchłej dobie pradziejów ludzkości nasuwać się musiały myślącym jednostkom takie pytania i zagadnienia językoznawcze, osobliwie glottogoniczne, jak np. ,,Dlaczego wszyscy ludzie nie mówią tym samym językiem?” – ,,Jak powstały pierwsze wyrazy?” – ,,Jaki zachodzi stosunek między danym przedmiotem, a oznaczającym go wyrazem?”  –  ,,Dlaczego  dana  rzecz czy dany przedmiot nazywa się tak, a nie inaczej?”

Takie i tym podobne pytania zadawali sobie, takie i tym podobne problemy rozwiązać usiłowali zarówno myśliciele żydowscy, jak filozofowie i historycy greccy, jak wreszcie mędrcy indyjscy.

Zwłaszcza etymologia podobnie jak była uprawiana lub raczej przygodnie traktowana czy stosowana w Biblii w księgach Starego Zakonu – osobliwie w dziedzinie imion własnych – tak też zaprzątała najtęższe umysły filozofów greckich. I ten właśnie fakt, że w starożytnej Grecji nie gramatycy „zawodowi”,  lecz filozofowie i sofiści zajmowali się kwestiami lingwistycznymi, roztrząsali zagadnienia językoznawcze – ten więc fakt odbił się niekorzystnie na losach językoznawstwa greckiego, a tym samym, rzec można, europejskiego. Filozofowie bowiem rzucili się od razu na najtrudniejsze i najzawilsze  problemy, zaczęli od zagadnień najogólniej­szych w rodzaju wyżej wspomnianych, zamiast ograniczyć się do skromnej  pracy opisywania faktów i zjawisk językowych, ich klasyfikowania i objaśnienia – krótko mówiąc, zamiast zadowolić się tą pracą, od której zacząć powinna, zacząć musi każda nauka indukcyjna, nauka w ścisłym znaczeniu tego wyrazu.

Językoznawstwo

przez

W przepaści babcinej szafy znalazłem niepozorną książeczkę, wydaną w 1935 roku we Lwowie, nakładem Filomaty, autorstwa Jakuba Handela (o którym nawet Google zapomniały, więc nic nie mogę o nim napisać), która towarzyszyła mi przez wszystkie moje lata i – pewnie – w jakiś sposób mnie ukształtowała. Postanowiłem więc udostępnić ją wszystkim na tych stronach, w ramach kolejnych wpisów.

Jakub Handel – Dzieje Językoznawstwa – Wstęp

“Już w zaraniu myśli ludzkiej budzą się pierwsze problemy językoznawcze. Nic dziwnego: wszak znaczenie języka jest dla człowieka niezmiernie doniosłe, wprost olbrzymie, a rola, jaką mowa odgrywa w życiu społeczności, szczepu czy narodu lub choćby hordy czy gromady  niesłychanie  ważna. Wszak  język jest  „właściwą  ścianą  między  człowiekiem a zwierzęciem;  bez wytworzenia języka rozwój ludzkości byłby tylko w bardzo słabym stopniu możliwy”. (Rozwadowski).

Dlatego też już w zamierzchłej dobie pradziejów ludzkości nasuwać się musiały myślącym jednostkom takie pytania i zagadnienia językoznawcze, osobliwie glottogoniczne, jak np. ,,Dlaczego wszyscy ludzie nie mówią tym samym językiem?” – ,,Jak powstały pierwsze wyrazy?” – ,,Jaki zachodzi stosunek między danym przedmiotem, a oznaczającym go wyrazem?”  –  ,,Dlaczego  dana  rzecz czy dany przedmiot nazywa się tak, a nie inaczej?”

Takie i tym podobne pytania zadawali sobie, takie i tym podobne problemy rozwiązać usiłowali zarówno myśliciele żydowscy, jak filozofowie i historycy greccy, jak wreszcie mędrcy indyjscy.

Zwłaszcza etymologia podobnie jak była uprawiana lub raczej przygodnie traktowana czy stosowana w Biblii w księgach Starego Zakonu – osobliwie w dziedzinie imion własnych – tak też zaprzątała najtęższe umysły filozofów greckich. I ten właśnie fakt, że w starożytnej Grecji nie gramatycy „zawodowi”,  lecz filozofowie i sofiści zajmowali się kwestiami lingwistycznymi, roztrząsali zagadnienia językoznawcze – ten więc fakt odbił się niekorzystnie na losach językoznawstwa greckiego, a tym samym, rzec można, europejskiego. Filozofowie bowiem rzucili się od razu na najtrudniejsze i najzawilsze  problemy, zaczęli od zagadnień najogólniej­szych w rodzaju wyżej wspomnianych, zamiast ograniczyć się do skromnej  pracy opisywania faktów i zjawisk językowych, ich klasyfikowania i objaśnienia – krótko mówiąc, zamiast zadowolić się tą pracą, od której zacząć powinna, zacząć musi każda nauka indukcyjna, nauka w ścisłym znaczeniu tego wyrazu.