Czuję, jak pogrążam się w bagnie subiektywizmu i zaczynam zdawać sobie sprawę, że pewne wnioski całkowicie uniemożliwiają obiektywne zrozumienie rzeczywistości, a ponieważ daleki jestem od szaleństwa, zaczynam, krok za krokiem, cofanie, cofając się, jednak, czuję za sobą ścianę, co prowadzi mnie do załamania i agnostycyzmu, relatywizmu, a także, o zgrozo, modernizmu. Cokolwiek to wszystko znaczy, należy takie poglądy pod pręgierzem potępić, bowiem sączone w niedoświadczone mózgi niektórych czytaczy są gorsze od złego wina z dyskontu, powodują gnicie powolne mózgu i skazują na piekło wątpliwości.
Otóż przyjąłem, że za smakiem stoi intencja smakującego, a więc tylko pijącego wino określone wrażenia mogą dotyczyć. Na czym, więc, polegają standardowe wzorce różnych typów win, czyżby nie byłoby ich w realu, a tylko w mózgu kipera? Szczerze pisząc, nie potrafię znaleźć złotego kompromisu pomiędzy obiektywnym i zewnętrznym światem, a tym, co moje ja nieustannie przetwarza, także w trakcie spożywania trunków szlachetnych, chociaż wiem, że taki kompromis jest konieczny i uratuje mnie od intelektualnego obłędu, a także zbawi czytaczy od konieczności czytania dzieł filozoficznych (no, chyba, że są, jak ja, perwersyjni i trochę masochistyczni).
Opisywane, więc, zgodnie z takimi kryteriami, wino jest intencjonalnie towarem, sprzedawanym przez handlowca (lub producenta), a smak jego przekazywany bywa zgodnie z wzorcami kulturowymi, a więc podlegającymi takim samym wahaniom, jak moda, czy upodobanie. Czy tak jest faktycznie? Dokąd mogą mnie doprowadzić ścieżki, na których łatwo można się pośliznąć i stracić nie tylko reputację, lecz i zdrowy rozsądek? Pisanie o smaku wina staje się, w ten sposób, szczególnym przypadkiem twórczości kulturowej, gdzie samo wino jest, raczej, pretekstem, aniżeli przedmiotem. Tylko, po co, w tym wszystkim, ja to wino piję?