Praktycznie, chyba, tylko o winie. Odwiedziłem ostatnio dwie polskie winnice: Dwórzno w Dwórznie pod Mszczonowem i Korol w Mielniku, co zmusiło mnie do przejechania kilometrów w Centralnej i Wschodniej Powiatowej, a takie wycieczki dają wiele do myślenia. Wypiłem, również, bardzo dobre wina z Dwórzna i z Mielnika, mam jeszcze kilka butelek z tych winnic w zapasie i nie śpieszę się wcale z publikacją opinii, staram się raczej poznać rzeczywistość w produkcji winnej w Polsce.
Poszukałem opinii na ten temat za winną granicą, w Hiszpanii (a ta jest najpoważniej traktującym produkcję wina krajem, zgodnie z tym co w głębi trzewi moich odczuwam i z jej opiniami się na co dzień liczę) i z przykrością wyznaję, że nie napawają te opinie otuchą człowieka, któremu zależy nie tylko na winnym, lecz też ogólnym polskim dobrobycie.
Otóż moi przyjaciele z Hiszpanii zwrócili się do mnie z prośbą, abym nie podawał źródeł tego, co za chwilę napiszę. Zajmują się oni badaniem rynków wina i perspektyw rozwoju. Bardzo dobre zdanie mają o odradzającej się produkcji wina w Rumunii, gdzie wynika ona w naturalny sposób z klimatu i obyczajowości, natomiast o polskiej rodzącej się produkcji wypowiadają się jak, mniej więcej, Wajrak o ciekawostkach ornitologicznych.
No, jest jakiś wielce ciekawy dzięcioł w odległym rezerwacie, ale z tego nie da rady wyznaczać trendów. W perspektywie polska produkcja wina skazana jest na zepchnięcie do rezerwatu, w którym oglądać będziemy kosztowne hobby miejscowych notabli, żyjących z zupełnie innych dochodów, a w produkcji wina szukających nobilitacji.
Przyczynę takiego stanu rzeczy moi hiszpańscy przyjaciele widzą w ustawodawstwie Rzeczypospolitej, w którym odbijają się – jak w lustrze – interesy wielkich koncernów i polskiego monopolu spirytusowego, a tym nie zależy wcale na drobnej wytwórczości, ani na zmianie modelu konsumpcji napojów alkoholowych, nie wspominając innych dziedzin (obym nie został posądzony o uprawianie polityki).
Jest to, w gruncie rzeczy, ustawodawstwo bardzo nowoczesne, jako że zgadza się z kierunkami wyznaczonymi dla całego globu, gdzie stopniowo wielcy będą rynki koncentrować, redukując masy do pełnienia roli bezrefleksyjnych konsumentów wyrobów specjalnie dla nich produkowanych, zamienników wobec zbyt drogich wyrobów tradycyjnych.
Dlatego więc mogę się dzisiaj rozwodzić nad wspaniałościami smaku wina powstałego gdzieś nad Bugiem, świadom jednak faktu, że jutro należy do dyskontowych wynalazków produkowanych w milionach butelek przez, dajmy na to, Felix Solis, czy Carlo Rossi, którzy są zresztą przedsmakiem tego, co winny rynek czeka. Nie tylko w Polsce.
Wolność w takim świecie przestaje mieć jakikolwiek sens, zredukowana do wyboru witryny, w której grube szyby umożliwiają obserwację, odcinając od uczestnictwa, a jak być wolnym nie uczestnicząc? Pytanie to nie wynika z frustracji powstałej na skutek kontaktu z winami z „górnej półki” (nawiasem pisząc: czy wina można dzielić na te z górnej i te z dolnej, jeżeli są to wina prawdziwe?).
Moja frustracja wynika ze świadomości tego, iż nie wrócę już do młodości i umyka mi wiele okazji z powodu przemijania, w którym górna półka staje się wyższym miejscem dla urny z prochami. I to by było na tyle.