Terre Siciliane Nero d’Avola Torre Rracina Indicazione Geografica Tipica, rocznik 2013, w cenie 19,99 PLN za butelkę (0,75), z marketu Biedronka w Białymstoku (czerwone, półwytrawne, szczepy: nero d’avola). Wino butelkowane przez tajemniczego IP w Fossalta di Piave (Wenecja Euganejska) – Włochy.
Ma Piemont swoje Cossano Belbo, gdzie powstają wina z tak różnych apelacji, że głowa tego zwykła pomieścić nie zdoła i ma Wenecja Euganejska swoją Fossalta di Piave, gdzie szacowne rodziny winiarzy winniczków zbijają fortuny na ciężkiej pracy plantatorów z Południa. Powstają, więc, rozlewane do butelek w Fossalta di Piave przeróżne wynalazki opierające się bardziej na gustach potencjalnych klientów, niż na faktycznym smaku z rzeczywistego terroir. Ktoś w Fossalta postanowił do tego zrobić Nero d’Avola z „uve leggermente appassite (grona lekko przesuszone)” po to, chyba, aby pogodzić wodę z ogniem i dać potencjalnym klientom odrobinę słodyczy, a że Sycylia, i całe Włochy wiele już widziały, przełkną i to.
Otóż to, przełkną, z pewną – nawet – masochistyczną przyjemnością. W drodze z dalekiej Sycylii do Fossalta di Piave zgubiła się trochę woń owoców, a koncentraty ostentacyjnego zapachu nie dodają, moja, więc, butelka aromat miała mocno stonowany, śliwkowo wiśniowy, stopniowo odchodzący, chociaż pod koniec (lecz, dopiero pod koniec) kieliszka pojawiał się radosny dymek. Złożyło się tak, że zaczepione tutaj wino z lekko przesuszonych winogron piłem przez całe dwa dni, wrażenia, więc, zawierają w sobie dwie fazy i, po drodze, okrutny ból głowy, który, moim zdaniem, pochodził z tych niedosuszonych rodzynek. Dnia pierwszego w nasmaku czułem raczej gorycz, a słodycz i trochę (niewiele) kwasu pojawiły się pod koniec śródsmaku, wraz z wanilią, lub – jak wolą niektórzy – z czekoladą, posmak był raczej nijaki, wino nie było, owszem, obrzydliwe, ale entuzjazmem ust moich nie rozrywało, natomiast dwa dni później w jednym winie pojawiły się dwa wina, rozdwojone dokładnie i prawie równoległe. Zjawisko jest wystarczająco dziwne, że aż trudne do opisania. Wino pierwsze o dobrej koncentracji i z owocem śliwkowym, o ciele dość korpulentnym w miłym, kwaskowym towarzystwie i równolegle płyn drugi, zupełnie oddzielny, w tle, wodnisto deskowy i bez smaku, no może jakaś mięta i oba te napoje w jednym kieliszku, w doskonałej komitywie, przy czym pod koniec kieliszka to pierwsze, bardziej winne, zwyciężyło i jeden łyk skasował w moim mózgu całą obolałość.
To biorąc pod uwagę, wino polecam (jako materiał do rozważań dla ciekawskich).
Butelce przydzielam (chyba z sympatii dla wszystkich Botterów, Lorenzonów, Di Stefano i pozostałych z Fossalta di Piave), 89 PPFPP (89/100).