Religie chrześcijańskie zakładają istnienie dwóch światów. Istnieje ten, w którym żyjemy „łez padół” i ten lepszy, wieczny, szczęśliwy, gdzie jest miłościwy Bóg i nasi bliscy, którzy pomarli. Ale czy istnieją dwa światy? Czy nauka coś na ten temat mówi?
Nie ma żadnej potwierdzonej tezy, że istnieje wiele światów. Są jedynie hipotezy. Na gruncie filozoficznym twierdzi się, że Absolut jest niepodzielny, jest czystą aktualnością, nie podlega zmianom, bo zmiana zakłada niedoskonałość. Teologia wyrastająca z filozofii zakłada zaś a priori istnienie „drugiego świata”. Trzeba to po prostu przyjąć i nie wikłać się w wątpliwości. Wierzyć, a wierzy się mimo dowodu, bo właśnie na tym polega akt wiary.
Na gruncie nauki, ściślej fizyki, wielkie zamieszanie poczyniła mechanika kwantowa, a stało się to 100 lat temu. Jej odkrycia były zdumiewające i doprowadziły mądrych tego świata do zaskakujących wniosków. Ogólnie rzecz biorąc i brutalnie upraszczając teorię kwantową: cząstka elementarna może znajdować się jednocześnie w wielu miejscach. Ustalenie jej aktualnego położenia podlega … rachunkowi prawdopodobieństwa.
Czyżby mechanika kwantowa potwierdzała także bilokację? Jeżeli cząstka elementarna może się znajdować się w kilku miejscach, to może większe ciało także? Czyli człowiek może być jednocześnie w Krakowie i Chicago, albo ta obecność tu i tam będzie migotliwa. Wydaje się to, na zdrowy rozsądek, kompletną bzdurą, jeżeli chodzi o kwanty, nie mówiąc już o większych ciałach (ludziach). Tak też wątpili sami odkrywcy mechaniki kwantowej, także sam Einstein. Ale rachunek matematyczny jednoznacznie potwierdzał, że aktualne położenie cząstki elementarnej nie jest możliwe do ustalenia.
W teorii kwantowej są zatem dwa sprzeczne zjawiska. Pierwsze mówi o ciągłej ewolucji położenia cząstki, zgodnie z funkcją statystyczną. Drugie dotyczy nieciągłego zlokalizowania cząstki w jednym punkcie. Ten drugi stan nazwano zgrabnie kolapsem cząstki, czyli zapadnięciem się cząstki do punktu. Trzeba wybierać pomiędzy tymi możliwościami. To zasadniczy problem mechaniki kwantowej.
Wielki fizyk Schrödinger zapisał to matematycznie równaniem swojego imienia jako funkcję falową i statystyczną. Ta funkcja jest zatem zdeterminowana równaniem, ale już ustalenie położenia samej cząstki jest niezdeterminowane. A może coś jednak decyduje o położeniu cząstki? Na przykład „palec Boży”…
Niejaki Hugh Erevett, amerykański fizyk, w roku 1957 w swojej pracy doktorskiej wyjaśnił, że zachodzą obie możliwości, czyli że nie dochodzi do kolapsu funkcji falowej – zapadnięcia się cząstki do punktu. Cząstka realizuje obydwie możliwości – falowości i położenia w punkcie. Człowiekowi wydaje się intuicyjnie, że tylko w jednej – to albo to, że żyjemy w jednym świecie. Tyle, że to się realizuje w dwóch różnych światach, albo wielu.
Erevett zapisał tą swoją teorię matematycznie, stworzył algorytm Erevetta. Mocna sprawa. Ale ona nie wstrząsnęła światem. Watykan tego nawet chyba nie skomentował. Nie powstał nawet żaden progresywny kościół, choćby jedna sekta. Erevett, rozczarowany nikłą reakcją świata na jego algorytm, porzucił fizykę. Odkrył przecież wzór na istnienie drugiego świata. A tutaj nic, w zasadzie cisza.
Świat często przegapia rzeczy ważne, traci szanse, nie ma refleksu. Zupełnie jak pojedynczy ludzie. Może na tej podstawie należy sformułować kolejny algorytm, funkcje falową – mądrości ludzkości i pojedynczych jej przedstawicieli. Wychodziłoby na to, że czasami mądrość jest przy ogóle, ale czasami przy jednostce. Istnieje taka – mechanika mądrości. Co na to powiedzą konserwatyści i progresiści? Ale jak ktoś wymyśli algorytm, wzór?
