Męczę się strasznie próbując zrozumieć podejście Maroniego do degustacji win, a wszystko to przez Redaktora Bońkowskiego, którego słowne igraszki do tegoż Maroniego mnie doprowadziły, a jak już w arkana myśli marońskiej wpadłem, uznałem, iż dobrze byłoby cośkolwiek z tego zrozumieć. Traktuję to jako ćwiczenia teoretyczne, takie – bowiem – mi ostatnio pozostały. Przy okazji napotkałem opinię wypowiedzianą przez Andrea Scanziego, który stwierdził, że win wskazywanych przez Maroniego z pewnością pić nie należy, co z pewnością podniosło temperaturę w moim mózgu, postanowiłem więc fragment tekstu o metodzie Maroniego przetłumaczyć, co wcale nie jest zadaniem łatwym, jako że pewien typ retoryki powoduje, iż słowa wypowiedziane w języku włoskim ślizgają się po kruchym lodzie, pod którym nicość jeno. Najwięcej kłopotów przysparza mi kluczowe pojęcie zawarte u Maroniego w słowie „fruttosità” (fruit-grade), które przełożone jako „owocowość” nie dotyka wcale istotnych cech tego, czym włoski autor chciał swoich rodaków zadziwić. Pozwolę sobie przytoczyć najistotniejszy fragment z artykułu, który można przeczytać w oryginale tutaj, po angielsku zaś tutaj.
„Przyjęta metoda oceny i punktacja.
Jakość wina wynika z przyjemności przy jego smakowaniu lub z jego owocowości.
Wartość jakiejkolwiek żywności pokrywa się wyłącznie z wirtuozerią istotności analitycznej jej składu, czyli z czystą i pierwotną przyjemnością wynikającą ze smaku i aromatu.
Smak jakiejkolwiek żywności i / lub napoju jest w rzeczywistości powszechnie postrzegalnym detektorem jakości chemiczno-analityczno-technicznej. Jeśli nie ma w składzie wina żadnej niewłaściwej lub podmienionej substancji, lub nie występują wady, maksymalną będzie przyjemność z degustacji. Wady w smaku jakiejkolwiek żywności i / lub napojów w rzeczywistości pochodzą ze składników zepsutych, niewłaściwych, zanieczyszczeń i ze składników destabilizujących smak i aromat owocu i / lub poprawnego produktu jego transformacji.
Pierwotna i czysta przyjemność odczuwana organoleptycznie i wynikająca z fizjologii: przyjemnym jest to, co odpowiada takiemu odczuciu zgodnie z funkcjonowaniem ludzkiego organizmu, który dąży do powszechnej równowagi. Jest więc w końcu stopniowym przybliżaniem się poprzez skład wina (i / lub wszelkie inne żywności) do takiej równowagi, a więc maksymalnej czystości konstytutywnej, maksymalnej użyteczności fizjologicznej, co prowadzi w naturalny, intuicyjny i stabilny sposób nasze zmysły do pozytywnej oceny smaku-zapachu w pokarmie, którym się żywimy.
Ostatecznie: jakość = przyjemność = owoc.
Terminy, które są synonimami.
Założenie, które staje się aksjomatem.
Aksjomat*
Wino jest przyjemne, gdy jego smak przypomina rzeczywiście (konsystencją, zrównoważeniem, integralnością) owoc, z którego jest uzyskiwane.
Przyjmując takie założenie: aby dokonać merytorycznej oceny jakości lub przyjemności z wina, musimy ocenić stopień owocowości.
Logizm** owocowości wina
Owocowość wina jest wprost proporcjonalna do konsystencji, zrównoważenia, integralności jego smaku.
Z tego ostatecznie wywnioskujemy, że dla wina:
Indeks Jakości / Przyjemności / Owocowości = Konsystencja + Zrównoważenie + Integralność
* Aksjomat to zdania przyjmowane za prawdziwe, których nie dowodzi się w obrębie danej teorii.
** Logizm jest zasadą wyprowadzoną logicznie z założenia aksjomatycznego.”
Tak wygląda pewien typ rzymskiej retoryki, kiedy to najprostsze sprawy owija się makaronem sylogizmów, czy aksjomatów, synergią, konwergencją, ojkofilią albo ojkofobią, a wszystko to po to, aby pomiędzy rzeczywistość i odbiorcę wstawić filtr manipulacji. Hołdują takiej retoryce i nasi szamani zapominając o tym, że filtr działa tylko na tych, którzy abstrakcyjne pojęcia rozumieją i nie posługują się na co dzień kciukiem (takich, zaś, jest coraz mniej). Traktuję, zatem, przetłumaczone z Maroniego słowa jako ćwiczenie, nadal twierdząc iż po to, aby krytykować, trzeba znać i rozumieć. I to by było na tyle.