Za Papieżem Franciszkiem wypada powtórzyć, że potrzebny jest nowy model życia. Przyglądając się, jednak, światu przez lat kilkadziesiąt stwierdzam, że jest to – niestety – tylko pobożne życzenie, jako że nowy model życia podważałby zyski możnych tego świata, a świat popytu i podaży przy modelu nieograniczonej konsumpcji jest póki co jedynym, którym ludzie potrafią zarządzać. Proponowany przez argentyńskiego papieża model nie pasuje do panującej aktualnie demokratycznej wykładni, jako że dobrowolnie nikt z modelu konsumpcji nie zrezygnuje. Nowy model życia wymaga nowego modelu zarządzania.
Rządzenie w demokracji jest schlebianiem wyborcy. Wyborca suwerenny jest konsumpcyjnym egoistą i obce mu są altruistyczne wzorce (patrz żółte kamizelki). Pazerność i nieograniczona żądza posiadania, które odwracają ludzką uwagę od rzeczywistego znaczenia naszego życia, nie ustąpią demokratycznie ze społeczeństw. Papież ma, oczywiście, rację, nie ujawnia jednak implikacji.
Kres historii łączy się ze zmierzchem demokracji, która nie będzie potrafiła narzucić ograniczeń, a bez takich nasza cywilizacja nie przetrwa. Nowy model życia, oparty na dzieleniu się i dawaniu, wymaga rezygnacji z wielu elementów współczesności. Społeczeństwa przeczuwają, że coś jest nie tak i po omacku wybierają nowych reprezentantów, chociaż ci jeszcze nie zrozumieli ciężaru przesłania. Obawiam się zatem, że papieskie słowa, oparte na intuicji, przejdą do historii, jako kolejne pobożne życzenie, a egoizm nieograniczonej konsumpcji zwycięży.