Patrząc w migdałowo tęskne i po śródziemnomorsku piękne oczy odstawionego od piersi wiceministra zastanawiam się, czy współcześnie ktoś uczy w szkołach historii? Historia pełna jest różnistych przykładów, z których wyraźnie wynika, że ten typ prawego myślenia nigdy się w Europie nie sprawdził i kończył nadzwyczaj niechlubnie. Tymczasem nasze wychowane na smartfonach bobaski, którymi kiedyś diabeł piekło wybrukuje, pakują się w trefne koleiny, bezmyślni aż do bólu. W ten sposób budowanie demokracji autorytarnej umrze z głupoty budowniczych, bo nie wystarczy mieć pomysł; wypadałoby do tego umieć taki pomysł przyzwoicie realizować.
Zakochani we Włoszech mogą się w tym momencie zadumać nad losem Duce i nad tym, jak szybko cały włoski naród odwrócił się odeń poczuwszy śmierdzącą słabość. Zwolennicy reform w sądach powinni lepiej przyjrzeć się przygodom Berlusconiego walczącego z sędzią Antonio di Pietro i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy z sędziami kiedykolwiek ktokolwiek gdziekolwiek wygrał. Do tego dobrze byłoby zastanowić się, czy opłaca się dla takich pieniędzy ryzykować głowę i liczyć na sojuszników, którzy mogliby światową polityką wstrzymać jakiekolwiek wybory. Bo boję się, że oni liczą na to, że wyborów nie będzie.
Opozycja zwala wszystko na brak wyrobienia suwerena. Suweren pozwoli – prawdopodobnie – na wszystko, jeśli uzna, że to się opłaca. Teraz jednak suweren pozwala durnym pętakom manipulować własną kieszenią, a opozycja nie potrafi z suwerenem rozmawiać. Skończy się to pewnego dnia potężnym kopniakiem w tyłki wszystkich, po każdej stronie i z powstałej po kopniaku pustki wynurzy się rzeczywisty dyktator, tylko że nikomu wtedy nie będzie do śmiechu.
