Chociaż Ciotka Julia nie chce mi kapelusza oddać, raczej oferuje płaszcz szary. Przejęta słowami Mistrza o tym, iż Sztuka grzeczną być nie powinna, a przy tym przestraszona (zupełnie jak ja) tym co wokół, kręci głową z niedowierzaniem, kiedy zrywam kapelusz z jej potarganych włosów i szarzeje na twarzy, strach bowiem skórę natychmiast w popiół zmienia. Ze strachu płoną potem dusze i książki, rumiane zaś dotąd policzki przypominają popielnik. W końcu konformizm to kolejne krematorium, a polityczna poprawność (z każdej strony) jest tylko najczystszym obliczem konformizmu.
Trzy k, czyli konsumpcja, konformizm i kapelusz, owijają lisią kitą dzisiejsze czasy i żaden Vargas Llosa od tego nie wybawi. Proces jest obiektywny i pochodzi od prokreacji, jako że jest nas coraz więcej i coraz to bardziej równych, a także zasobniejszych. Zrewoltowanym masom nie potrzebna, przecież, żadna Sztuka, one chcą gadżetów, którymi odlatują potem od nieuchronności umierania. Nie potrzebują żadnej wolnej woli, preferują za pysk branie po to, by zasłonić szpary pokazujące co za chmurą, czy lustrem.
Boję się, chociaż człekiem starym będąc bać się nie powinienem. Z ciekawością zaglądam za chmurę przez nieuniknione szpary, nie mam jednak sił wobec politycznej poprawności i suwerennej równości. A mówią niektórzy, żem wzrastał w totalitaryzmie. Boję się, bo wiem, że zmiele mnie w proch totalitaryzm po stokroć groźniejszy, który dopiero nadchodzi i który z Ziemi potrafi dosięgać również po śmierci, co już teraz niektórych dotyka.
